Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση

Η συνέλευση για την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση αποφάσισε, ύστερα από μια σειρά πολύωρων συζητήσεων ,την αυτοδιάλυση της. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση δεν σχετίζονται με κάποιου είδους εσωτερικής διαμάχης ή διαπροσωπικής σύγκρουσης, αλλά περισσότερο με την τελική μορφή και σύστασή της. Η ιδέα του μεγάλου ανοίγματος της ομάδας οδήγησε στην αλλοίωση κάποιων χαρακτηριστικών και μείωσε κάποιους από τους διαύλους επικοινωνίας.

Η συνέλευση προσέφερε αρκετά μέσα από την δράση,τις ιδέες,τα κείμενα και τις εκδηλώσεις της, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει.

Συνέλευση για την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση

Ο σπόρος του Δεκέμβρη ανθίζει ακόμα

Στις 6 Δεκέμβρη 2008 η κρατική μηχανή δολοφονεί εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, γεγονός που πυροδότησε την πολυήμερη εξέγερση. Σε καμία περίπτωση η δολοφονία αυτή δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, όπως τη παρουσίαζαν τα ΜΜΕ, αλλά ήταν και είναι η ουσία του κράτους που κατέχει το μονοπώλιο της βίας, η οποία εκδηλώνετε μέσω των θεσμικών του οργάνων (μπάτσοι) και του παρακράτους (Χρυσή Αυγή) το οποίο με τον ίδιο τρόπο δολοφόνησε τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα.

Η εξέγερση του 2008 ανάδειξε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο μια ζωή χωρίς περιεχόμενο, “σπάζοντας την βιτρίνα” της σαθρής κοινωνίας, που αναπαράγει το θέαμα, και τις αξίες του κέρδους, της κατανάλωσης και την εμπορευματοποίηση, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο υπαρξιακής κρίσης. Παράλληλα, η περίοδος που ακολούθησε συνέπεσε χρονικά με την απαρχή της οικονομικής κρίσης και την κορύφωση της καθημερινής βαρβαρότητας στις ζωές μας. Η βαρβαρότητα αυτή εκδηλώθηκε με την κλιμάκωση της καταστολής, ένδειξη της τάσης του κράτους προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την προσπάθεια εκφασισμού της κοινωνίας, με επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, δολοφονικές επιθέσεις των μπάτσων στις διαδηλώσεις, σύνταξη και επιβολή τρομονόμων, φυλακίσεις και διώξεις αγωνιζόμενων ανθρώπων βασισμένες σε διάτρητα κατηγορητήρια, πογκρόμ εναντίον μεταναστών και δημιουργία στρατοπέδων κράτησης μεταναστών, διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, καθημερινές αυτοκτονίες και γενικότερα συρρίκνωση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.

Επομένως, εμείς αντιλαμβανόμαστε και απαντάμε σε όσους συντηρούν και αναπαράγουν τη θεωρία των δυο άκρων και καταδικάζουν την βία προκειμένου να είναι οι μόνοι που την ασκούν , πως το μόνο ακραίο στην κοινωνία του σήμερα είναι το κράτος και οι εξουσιαστές του που δολοφονούν, φυλακίζουν, τρομοκρατούν και φτωχαίνουν τις ζωές μας υλικά και πνευματικά.

Σε όλους αυτούς, εμείς στεκόμαστε ενάντια και προσπαθούμε να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη και να διεκδικήσουμε την ισότητα για ένα κόσμο χωρίς διακρίσεις, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Στην ερώτηση του Δεκέμβρη για το πως θέλουμε να διαχειριστούμε τις ζωές μας, μια είναι η απάντηση: να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, δημιουργώντας δομές αυτοδιαχείρισης με σκοπό την συλλογική ευημερία και όχι το κέρδος. Με συνελεύσεις-σε γειτονιές, σε χώρους δουλειάς, σε σχολεία και πανεπιστήμια-,σωματεία βάσης, ανταλλακτικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες, κολεκτίβες, εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και αυτομόρφωσης, κατειλημμένα εργοστάσια και κοινωνικούς χώρους. Αυτές οι δομές να γίνουν ένα μέσο διαλόγου που θα οδηγήσει στην εξάλειψη των εξουσιαστικών σχέσεων και στη δημιουργία ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων μέσα σε μια ελεύθερη κοινωνία. Να αποκοπούμε από την παθητικότητα και να επιτεθούμε στους έτοιμους ρόλους που μας πλασάρουν.

Οι εξεγέρσεις του χθες μας δείχνουν τον δρόμο προς την κοινωνική αυτοδιεύθυνση του αύριο

Συνέλευση για την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση

Νομίζουμε ότι είναι πλέον η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους…

Πιστοί στην αρχική μας θέση, πως το ζήτημα της στέγασης πρέπει να θεωρείται αδιαμφισβήτητο δικαίωμα όλων, συνεχίζουμε μετά από δώδεκα μέρες κατάληψης, με αμείωτη ένταση, τον αγώνα μας για την αξιοπρέπεια. Βρισκόμαστε στην απόλυτα ευχάριστη θέση να έχουμε πλέον την αλληλεγγύη και  τη στήριξη και των έξι φοιτητικών συλλόγων της πανεπιστημιακής μονάδας Μυτιλήνης (δύο εκ των οποίων στηρίζουν με φυσική παρουσία την κατάληψη) καθώς και του συλλόγου Δ.Ε.Π., του συλλόγου των διοικητικών  υπαλλήλων και του συλλόγου των μεταπτυχιακών φοιτητών ανθρωπολογίας.
Δώδεκα μέρες, και τι δεν ακούσαμε… Από το πολυαγαπημένο «μείνετε σε κανένα φίλο σας», μέχρι το χιλιοακουσμένο «είναι όλα παράνομα».

Μετά από εξαντλητικό διάλογο, με την μέριμνα και τις πρυτανικές αρχές, με τον κ. Σουλακέλλη, τον κ. Κάλλα, ξανά με τον κ. Σουλακέλλη και τέλος με τον κ. Τσάρτα (ο οποίος μετά από επτά μέρες σιωπής ασυρμάτου, αντί να παρευρεθεί στις 5:00 το απόγευμα -όπου λαμβάνει χώρα κάθε μέρα η ανοικτή συλλογική συνέλευση της κατάληψης- εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά το πρωί της Τετάρτης 13/11, για να μας πει λίγο-πολύ ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι), καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ξεκάθαρα δεν υπήρχε η θέληση για να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και ενώ ο τρόπος με τον οποίο απευθύνονταν σε εμάς, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, ήταν φιλικός και με κατανόηση, οι δημόσιες ανακοινώσεις (παίρνοντας ακόμα και την μορφή πολιτικού λίβελου) απ’ την άλλη, τόσο του κ. Σουλακέλλη όσο και της πρυτανείας γενικότερα, μας χαρακτήριζαν “ολιγομελή ομάδα που εμποδίζει τις λειτουργίες του πανεπιστημίου” και άλλα απροσδιόριστα. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως η μόνη ολιγομελής ομάδα που λυμαίνεται το κτήριο της διοίκησης, και κατ’ επέκταση όλο το πανεπιστήμιο είναι οι πρυτανικές αρχές.

Μετά από επτά μέρες κατάληψης, και αφού το ζήτημα πήρε μεγάλες διαστάσεις  -στον Τύπο και στο πανεπιστήμιο- συζητιέται μια πιθανή λύση στη Σύγκλητο του πανεπιστημίου στις 14 Νοεμβρίου 2013. Έπειτα πολύωρης συζήτησης και με την πανηγυρική αποδόμηση των τοποθετήσεων των πρυτανικών αρχών  αποφασίστηκε η θεωρητική λύση, αυστηρά για την κατηγορία των φοιτητών που επρόκειτο να βγουν από τα σπίτια τους, καθώς δεν είναι δικαιούχοι εστιών εφέτος, να ενισχυθούν οικονομικά με τη συνδρομή των αντίστοιχων φοιτητικών συλλόγων των τμημάτων τους, μέχρι την ολοκλήρωση του συμπληρωματικού διαγωνισμού.

Αναγνωρίζουμε ότι η απόφαση αυτή της Συγκλήτου, δίνει μια μερική λύση, παρόλα αυτά, καθώς αφορά μια πολύ περιορισμένη κατηγορία φοιτητών, δεν καλύπτει το κεντρικό μας αίτημα του να δίνεται οικονομική στήριξη σε όσους φοιτητές έχουν αποδεδειγμένα πρόβλημα στέγασης (που πληρούν τα κριτήρια, έχουν κάνει ενστάσεις κτλ.). Υπογραμμίζουμε δε ενισχύοντας το θετικό απολογισμό του αγώνα μας πως οι οχτώ τότε μέρες κατάληψης ήταν και ο μόνος λόγος για τον οποίο υποχώρησαν οι πρυτανικές αρχές στη σύγκλητο και προχώρησαν σε μια λύση της οποίας ο πυρήνας της σκέψης είχε προταθεί κουραστικά πολλές φορές  από την Επιτροπή Αγώνα Εστιών Λέσβου, ως βραχυχρόνια πιθανή λύση για την περίοδο μέχρι την οριστική κατάληξη του προβλήματος. Ουσιαστικά προτείναμε το πανεπιστήμιο να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες στέγασης των φοιτητών από τη στιγμή που, όπως λένε, δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω με τους ιδιώτες, αλλά κάθε φορά το ανάχωμα που προτασσόταν ήταν πως το πανεπιστήμιο δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να χρηματοδοτεί αυθαίρετα διάφορες διαδικασίες. Όπως είναι προφανέστατο λοιπόν η απόφαση συγκλήτου έρχεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με τη φιλολογία της παρανομίας οποιασδήποτε χρηματοδότησης και είναι και αυτή που επιβεβαιώνει τις ήδη βάσιμες υποψίες μας περί έλλειψης θέλησης της εύρεσης λύσεων στα ζητήματα που θέταμε.

Στη συνέχεια ακολούθησε το έκτατο περιφερειακό συμβούλιο στις 15 Νοεμβρίου 2013 όπου ο κ. Σουλακέλλης μετέφερε τις αποφάσεις της συγκλήτου και ήθελε εσπευσμένα να κατοχυρώσει τις διαθέσιμες “λύσεις” ως κοινά αποδεκτές από όλους. Τα νέα δεδομένα ήταν ότι μετά από 8 ημέρες κατάληψης, η μέριμνα μαζί με τον κ. Σουλακέλλη ανακάλυψαν συγκλονισμένοι πως 24 κλίνες δε διεκδικήθηκαν από τους δικαιούχους πρωτοετείς εντός του πλαισίου της διορίας και της παράτασης αυτής που τους δόθηκε, ούτε παραχωρήθηκαν στους επόμενους στη λίστα προτεραιότητας.

Αυτό μας βάζει προφανώς σε κάποιες βάσιμες υποψίες για το κατά πόσο δε διώχθηκε κάποιος αριθμός πρωτοετών, παρόλο που ήταν δικαιούχοι, προκειμένου να παραμείνουμε στα δωμάτια μας και κατ’ επέκταση να κατεβάσουμε τους τόνους. Ενώ, άφησαν να εννοηθεί ότι λίγο-πολύ είμαστε τρελοί καθώς δεν μας είχε πει κανείς έως τώρα να βγούμε από τα δωμάτια. Παρόλα αυτά η μέριμνα και έπειτα κάποιοι ιδιοκτήτες ανεπίσημα μετά το προηγούμενο περιφερειακό συμβούλιο διέδωσε ότι δεν είμαστε πλέον δικαιούχοι και πως θα πρέπει να εκκενώσουμε τα δωμάτια στο άμεσο μέλλον. Τελειώνοντας ο κ. Σουλακέλλης δεσμεύτηκε πως ο κόσμος που επρόκειτο να διωχθεί από τα δωμάτια όπου διέμενε θα παρέμενε δικαιούχος για όλο το έτος, καθώς και ανεπίσημα ανακοίνωσε ότι θα περιορίσει την αυθαιρεσία των ιδιοκτητών των κλινών στην περιοχή της Θερμής, Νεάπολης, Βαριάς, για τους οποίους τα παράπονα δεν έχουν τέλος.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που τέθηκαν από εμάς και τα οποία κυριαρχούσαν και στις δύο παραπάνω διαδικασίες ήταν το γιατί ο νέος συμπληρωματικός διαγωνισμός για την μίσθωση κλινών κωλυσιέργησε τόσο (αφού ο πρώτος δεν καρποφόρησε επαρκώς), ενώ σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα υπ’ αριθμόν 118* θα μπορούσε να προκηρυχθεί την επόμενη μέρα, από την στιγμή που ήταν ζήτημα άμεσης ανάγκης. Και γιατί έπρεπε όπως λένε να περιμένουμε τρεις μήνες, με αρκετούς φοιτητές άστεγους, για έναν διαγωνισμό που δεν είναι σίγουρο αν θα έχει αποτελέσματα. Και τέλος δεν μπορούν να μας πείσουν με κανέναν τρόπο πως είναι άμοιροι ευθυνών, είτε λόγο συνειδητής επιλογής -στρατηγική περικοπών των παροχών της μέριμνας- είτε λόγο ανευθυνότητας και ανικανότητας να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους.

*Στην αρχική σελίδα της προκήρυξης επικαλείται τον προεδρικό διάταγμα υπ’ αριθμόν 118 (αριθμός φύλλου 150) στου οποίου το άρθρο 10 σχετικά με τις προθεσμίες διαγωνισμών, στην πρώτη παράγραφο αναγράφεται πως στους ανοιχτούς διαγωνισμούς η προθεσμία για τη διενέργεια του ανοιχτού διαγωνισμού δεν πρέπει να είναι μικρότερη από πενήντα δύο (52) ημέρες ή τριάντα (30) ημέρες από την δημοσίευση της προκήρυξης στο τεύχος διακηρύξεων δημοσίων συμβάσεων και στον ελληνικό τύπο. Πέραν επειγόντων περιπτώσεων η προθεσμία επιτρέπεται να συντμηθεί σε δεκαπέντε (15) μέρες με αιτιολογημένη απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας (του Πανεπιστημίου σε αυτή την περίπτωση).

Λοιπόν για να βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους, καθώς πολλές ανακρίβειες ακούστηκαν, και για να ξεκαθαρίσουμε τον λόγο της συνέχισης του αγώνα και της κατάληψης για κάποιες παραπάνω μέρες μετά τις αποφάσεις της Συγκλήτου και του Περιφερικού, θα θέλαμε να κάνουμε ξεκάθαρο πως δεν καλύπτονται όλα τα αιτήματα μας επαρκώς. Συγκεκριμένα όσον αφορά την απόφαση της δυνατότητας παραμονής των δικαιούχων φοιτητών στα υφιστάμενα ενοικιαζόμενα δωμάτια των φοιτητικών εστιών, καθώς και για την απόφαση της οικονομικής συνδρομής των αντίστοιχων φοιτητικών συλλόγων των τμημάτων τους, μέχρι την ολοκλήρωση του συμπληρωματικού διαγωνισμού, όσων προκύψει να αποχωρίσουν από τα δωμάτια, αμφισβητούμε την αξιοκρατία και την ηθικότητα με βάση την οποία επετεύχθη.

Ας μας απαντήσει κάποιος επίσημα τι συμβαίνει με το καθεστώς των διαγωνισμών και γιατί δεν έχει προκηρυχθεί άμεσα συμπληρωματικός αφού ήδη ήξεραν από τις 5/4/2013 (αριθμός απόφασης 115) ότι ο προηγούμενος διαγωνισμός κατέληξε ανεπαρκής;

Επίσης κατά το διάστημα της διάρκειας διεξαγωγής του επαναληπτικού διαγωνισμού, που θα μείνουν οι δικαιούχοι φοιτητές, για τους οποίους δεν έχει προβλεφθεί καμία λύση, δηλαδή για όσους έχουν κάνει ένσταση επανεξέτασης να στεγαστούν (και πληρούν τα κριτήρια), και δεν καλύπτονται από τις αποφάσεις της συγκλήτου καθώς δε διαμένουν σε εστία, ενώ τέθηκε από την Επιτροπή επανειλημμένα κατά τη διάρκεια και της Συγκλήτου και του Περιφερειακού. Οπότε ζητάμε από εδώ και πέρα να δρομολογηθούν καταστάσεις που να καλύπτουν τους φοιτητές, που κάθε χρόνο δε μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους επειδή, ενώ είναι δικαιούχοι, μένουν έξω από τις εστίες γιατί δεν είναι επαρκής η μέριμνα για να τους καλύψει.

Ζητάμε:

• Άμεση διεκπεραίωση του επαναληπτικού διαγωνισμού.
• Οικονομική βοήθεια όλων των φοιτητών που έχουν ανάγκη στέγασης με προτεραιότητα όσων έχουν κάνει ενστάσεις.
• Επανεξέταση των κριτηρίων που απαιτούνται για την στέγαση.
• Να κοπεί μαχαίρι ο τσαμπουκάς και η αυθαιρεσία των ιδιόκτητων των κλινών. Καθώς και να τηρείται η σύμβαση και να προστατεύει τους φοιτητές και όχι τους ιδιοκτήτες όπως ισχύει στην παρούσα κατάσταση.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΣΤΙΩΝ ΛΕΣΒΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ 

http://eaele.wordpress.com

Βαδίζουμε σ΄ ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Κάθε μέρα διαρρηγνύονται οι τεκτονικές πλάκες του παλιού κόσμου, συμπαρασύροντας εκατοντάδες ανθρώπους στο θάνατο. Εκατοντάδες αυτοκτονίες· θάνατοι από τα ναρκωτικά που πλημμυρίζουν τις πλατείες· νεκροί στα ετοιμόρροπα νοσοκομεία που οι νεοφιλελεύθεροι λακέδες αποτελείωσαν· εξαθλιωμένοι που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους των πόλεων· μαφιόζικες δολοφονίες και ωκεανοί από δάκρυα απελπισίας μιας κοινωνίας που δεν ξέρει πλέον που είναι ο πάτος αυτής της κατρακύλας.

Σήμερα χάσαμε έναν άνθρωπό μας από το μαχαίρι ενός αδίστακτου δολοφόνου. Ο Παύλος ήταν ένας από μας. Βρέθηκε μαζί μας αγωνιώντας, τραγουδώντας, πολεμώντας τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Αυτούς που αρνούνται το Άουσβιτς και το Νταχάου και ετοιμάζουν την Τελική Λύση πάνω στα κορμιά όλων μας.

Αλλά η Τελική Λύση προετοιμάζεται, σ΄ ένα βαθμό, εδώ και χρόνια από τους κυρίαρχους. Αυτούς που αποτελούν το συμμετρικό άκρο της Χρυσής Αυγής και τον νόμιμο βραχίονα της πρωτόλειας βίας που δέχεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Αυτούς που κατασκευάζουν «θεωρίες δύο άκρων» προκειμένου να ανακόψουν το κίνημα αμφισβήτησης που γιγαντώθηκε τα τελευταία 5 χρόνια και να ανακτήσουν τη χαμένη νομιμοποίησή τους με το πρόσχημα του μετριοπαθούς «Σωτήρα». Τον Λοβέρδο που μίλαγε για τις οροθετικές γυναίκες, αντί να μιλήσει για τους βιαστές· τον Δένδια που ισοπέδωνε την αντιφασιστική μοτοπορεία με τις ορδές των ακροδεξιών της ομάδας Δέλτα· τον Βενιζέλο που με τις αηδίες περί συνταγματικού τόξου έβαζε τα θεμέλια για την «θεωρία των δύο άκρων»· τις κυβερνήσεις των τεχνοκρατών που στέλνουν στην κόλαση ολόκληρη την κοινωνία, πυροδοτώντας τη μπαρουταποθήκη που η φτώχεια συστηματικά δημιουργεί· τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που για χρόνια συγκαλύπτουν τα εγκλήματα της ακροδεξιάς συμμορίας· το απόστημα του ΣΚΑΙ· τον Σαμαρά, τον Λαζαρίδη και τον Κρανιδιώτη που για μήνες υποστηρίζουν την ακροδεξιά ατζέντα και τροφοδοτούν υλικά και σημασιολογικά τον ακροδεξιό βόθρο. Και πόσα άλλα τα παραδείγματα. Αλλά ποιος θα μιλήσει για τις δικές μας ευθύνες;

Όταν πριν μήνες σημειώναμε ότι «ναι, μαζί τα φάγαμε», θέλοντας με κάποια δόση υπερβολής να αναδείξουμε (πέρα από τις τεράστιες αλλά και προφανείς ευθύνες των κυρίαρχων) τις ευθύνες και της κοινωνίας μας στο σύνολό της, ολόκληρος ο (αριστερός, δεξιός και σε πολλές περιπτώσεις αναρχικός) κόσμος του λαϊκισμού ξεσηκώθηκε. Διότι η ευθύνη βαραίνει πάντοτε τους άλλους – ποτέ εμάς. Πάντοτε, για όλα έφταιγαν οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Αμερικανοί, οι Σκοπιανοί, οι Γερμανοί, η ΕΕ, το Κράτος και πάει λέγοντας. Σήμερα για όλα φταίνε οι μετανάστες (φασίστες), οι κεφαλαιοκράτες (αριστεροί), οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι καθηγητές (φιλελεύθεροι). Αλλά ποτέ εμείς – όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν σ΄ αυτό. Κι αυτός ο αρρενωπός, ο περιούσιος και απελπιστικά εθνικιστικός λαός ήταν πάντα το θύμα της υπόθεσης.

Αυτά τα παραμύθια είναι που ακούμε εδώ και χρόνια. Κανείς όμως δεν μιλάει για την ανευθυνότητα, που ρίχνει τις ευθύνες πάντοτε στους άλλους· για τον κομφορμισμό που μας διαπερνά συλλογικά, οδηγώντας στην απάθεια και τον ωχαδερφισμό· για την μόνιμη ανάθεση του προβλήματος σε «ειδικούς» και κόμματα· για τις λούμπεν, ρατσιστικές, σεξιστικές και ανθρωποφοβικές αντιλήψεις που γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Αυτές οι αντιλήψεις, μαζί με τους 500.000 ψηφοφόρους-πελάτες (που όλοι μαζί κρατούσαν το μαχαίρι), έβγαλαν από τους υπονόμους της τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Και δεν είναι μόνον αυτοί. Αυτοί οι 500.000 είναι απλώς το προκεχωρημένο φυλάκιο της κουλτούρας που όλοι και όλες κυοφορούμε, και που μέσα από ανέξοδους λαϊκισμούς, συσκοτίζουμε.

Πολλές κοινωνίες στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν φτωχότερες, αλλά ελάχιστες στράφηκαν στον φασισμό. Και πολλά από τα θύματα της φτώχειας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας προτίμησαν να τρώνε από τα σκουπίδια, παρά να τρώνε από τα χέρια των δολοφόνων. Ο φασισμός δεν είναι απλά οπλισμένη εξαθλίωση, μολονότι την χρειάζεται· ο φασισμός είναι κουλτούρα και στάση ζωής. Είναι η εναντίωση στην πολιτική, η οποία γίνεται ντεμοντέ, είναι ο πολιτικός μηδενισμός του “να πάνε να γαμηθούνε όλα”, είναι ο πολιτιστικός λουμπενισμός του lifestyle, της αποχαύνωσης και της ματσό αρρενωπότητας που για χρόνια κάτι τύποι σαν τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Πέτρο Κωστόπουλο καλλιεργούσαν μεθοδικά.

Όσο τα ολιγάριθμα τάγματα εφόδου δεν ισοπεδώνονται από ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα, που ωστόσο έχει την επίγνωση ότι ο φασισμός δεν ανατρέπεται απλώς με τη βία, και όσο η κουλτούρα του φασισμού δεν ισοπεδώνεται από ένα ευρύτερο, από τα κάτω, κοινωνικό αντιφασιστικό μέτωπο, η κόλαση θα βρίσκεται μπροστά μας. Γιατί οι φασίστες, οι δολοφονίες και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, δεν θα υποχωρήσουν δια μαγείας. Μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ένα μεγάλο, ανυποχώρητο, ριζοσπαστικό και αμείλικτο πολιτικό κίνημα που θα αγωνίζεται για την κοινωνική απελευθέρωση και για έναν κόσμο όπου η αυτονομία του ατόμου θα συμβαδίζει με την αυτονομία της κοινωνίας.

Οι φασίστες θα συντριβούν. Το αίμα του Παύλου θα γίνει η ταφόπλακα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής (και το ίδιο πρέπει να συμβεί και με την πιο σκληρή δεξιά που υποστήριξε τους νεοναζί δολοφόνους, τη Νέα Δημοκρατία). Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο από εδώ και στο εξής, γιατί διαφορετικά αυτός ο θάνατος δεν θα είναι ο τελευταίος. Και όλοι μαζί πλέον θα φροντίσουμε γι΄ αυτό.

Τιμή και δόξα στον Παύλο Φύσσα
Αν δεν μοιραστούμε τη Ζωή θα μοιραστούμε το Θάνατο

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013
Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση

 (ανακοίνωση με αφορμή τα γεγονότα της ΕΡΤ)

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφιβάλλει ότι και η ΕΡΤ ήταν μέχρι πρότινος η φωνή της εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη ότι ανέκαθεν η εξουσία μεθόδευε την ελεγχόμενη πληροφόρηση της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τους διορισμούς των διοικήσεων και μέσα από μισθούς μαμούθ που οι κομματικοί χαφιέδες των διοικήσεων εισέπρατταν. Ας μην ξεχνάμε τους Αρβανίτη και Κατσίμη, όταν αναδεικνύοντας το θέμα των βασανισμών της αντιφασιστικής μοτοπορείας από την αστυνομία, εκδικητικά –και υπό την εντολή του Δένδια- έχασαν τη δουλειά τους. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία αφορά στις διοικήσεις, έρχεται σήμερα να συμψηφιστεί, από τον χυδαίο Σ. Κεδίκογλου και την αυταρχική κουστωδία του Σαμαρά, με την προσπάθεια της πλειοψηφίας των εργαζομένων της ΕΡΤ να προσφέρουν ενημέρωση και ποιοτικά -σε πολιτιστικό επίπεδο- προγράμματα. Φυσικά, οποιοσδήποτε άνθρωπος αποστρέφεται τους εύπεπτους λαϊκισμούς γνωρίζει ότι οι ατομικές ευθύνες μας βαραίνουν πάντοτε, πράγμα που σημαίνει ότι και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν τις δικές τους προσωπικές, αξιακές και συνειδησιακές ευθύνες για τις παθογένειες της ΕΡΤ.

Δεν είναι μόνο η συνεχώς εντεινόμενη ανάγκη για έλεγχο της εξουσίας πάνω στην πληροφόρηση, άρα και πάνω στην ίδια την κοινωνία, που φάνηκε καταρχάς με την επίθεση που έγινε στα ακηδεμόνευτα μέσα αντιπληροφόρησης, στο athens indymedia, στο Ράδιο Ένταση και στον 98 FM (που σήμερα, προς τιμή των εργαζόμενων, εκπέμπει μέσα από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ). Η ΕΡΤ αποτελεί σήμερα τον δεύτερο κατά σειρά στόχο των κυρίαρχων διότι η επέλαση του κεφαλαίου και των ιδιωτικών συμφερόντων του νεοφιλελεύθερου βόθρου που μας κυβερνά είναι πλέον επιτακτική – ακόμη κι αν πρέπει να σταλούν στα Τάρταρα άλλοι 2700 άνθρωποι.

Εδώ και μερικές μέρες παρακολουθούμε μια πραγματικά ανοιχτή και κοινωνική ΕΡΤ, ελεύθερη, αδιαμεσολάβητη από τα συμφέροντα της εξουσίας, αυθόρμητη, με κουβέντες αληθινές, λάθη που πιστοποιούν ότι λίγα πράγματα πλέον είναι στημένα, πολιτιστικά δρώμενα που προάγουν τη φαντασία, χιούμορ σε αντιδιαστολή με τα καλογυαλισμένα προγράμματα του Λιάτσου και του Κεδίκογλου, πανκοινωνική αλληλεγγύη μπροστά στον κίνδυνο εισβολής της αστυνομίας. Πάνω απ’ όλα, παρακολουθούμε μια ΕΡΤ που δεν είναι απλός πομπός μηνυμάτων, αλλά και δέκτης όσων η κοινωνία πιστεύει, σκέφτεται και επιθυμεί.

Καλούμε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ να μην υποκύψουν με κανένα τρόπο, ακόμη κι αν οι ίδιοι κερδίσουν μερικά ψίχουλα από τον αγώνα που διεξάγεται σήμερα από όλη την κοινωνία. Τους καλούμε να κάνουν κάτι που υπερβαίνει τα συντεχνιακά αιτήματα και αντικαθιστά το ατομικό συμφέρον από το συλλογικό: να διευρύνουν αυτά τα σπουδαία και μεγαλειώδη επιτεύγματα, και από την αντίσταση απέναντι στην πιο σκληρή δεξιά που έχει γνωρίσει ο τόπος, να γίνουν κέντρα αντιπληροφόρησης ολόκληρης της κοινωνίας που έχει τεθεί -ξανά- σε κίνηση. Όχι απλώς για να ανατραπεί αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση και προκειμένου να οδηγηθούμε σε άλλο ένα κενό νοήματος εκλογικό πανηγύρι, αλλά για να έρθουμε σε οριστική ρήξη με την ολιγαρχία του κοινοβουλίου και τους θεσμούς της.

Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, αποδεικνύουν το πόσο πιο όμορφες μπορούν να γίνουν οι ζωές μας όταν μια κοινωνία λειτουργεί χωρίς τις παρεμβάσεις –δήθεν– ειδικών, κομματικών και μικροπολιτικών συμφερόντων και αντι-πολιτικών διαχωρισμών. Η άτυπη αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ είναι η απόδειξη ότι η (αμεσο)δημοκρατική αυτοδιεύθυνση, όχι μόνο της ενημέρωσης, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας είναι μια εν εξελίξει διαδικασία, εδώ και 5 τουλάχιστον χρόνια.

Καλούμε ολόκληρη την κοινωνία να οργανωθεί σε ανοιχτές συνελεύσεις στις οποίες θα μπορούν να εκφράζονται ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, ελεύθερα και ισότιμα, για το πως θέλουμε να είναι μια ενημέρωση, ελεύθερη, ακηδεμόνευτη και αυτοδιαχειριζόμενη, και κατ’ επέκταση μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης όπου όλοι οι άνθρωποι –ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φύλου και όποιου άλλου διαχωρισμού- θα μπορούν να συναποφασίζουν, μακριά από ιεραρχίες, οριζόντια και (αμεσο)δημοκρατικά για τα συλλογικά προβλήματα.

Όπως ακριβώς ο Ερντογάν έκλεινε προ ημερών κανάλια στην εξεγερμένη Τουρκία, και υπέβαλε τους σε διατεταγμένη υπηρεσία παπαγάλους τύπου Μπόμπολα (Mega και τα συναφή) να παίζουν την κασέτα τους –αποκρύπτοντας τα γεγονότα–, ο Σαμαράς είχε το θράσος να φιμώσει τον 902 όταν αναμετέδιδε το πρόγραμμα της ΝΕΤ. Τους διαμηνύουμε:

Όπου υπάρχουν πρακτικές Ερντογάν, υπάρχουν και εξεγΕΡΤικά μέτωπα ανάλογα με της Ταξίμ.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση

(pdf)

(κείμενο που μοιράστηκε στο χώρο του πανεπιστημίου, ενόψει φοιτητικών εκλογών)

Το νέο ακαδημαϊκό έτος ξεκινά. Χαμογελαστά πρόσωπα διαφορετικών χρωμάτων σε υποδέχονται και σε καλωσορίζουν. Μία φαινομενικά αθώα βοήθεια στις εγγραφές, οι πρώτες γνωριμίες, τα πάρτυ καλωσορίσματος, οι «φιλικοί» καφέδες, οι πανεπιστημιακές διευκολύνσεις – και όχι μόνο. Αλλά μια στιγμή, μόνο θα παίρνεις;

Πλησιάζουν οι εκλογές και ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης. Απλά μια ψήφος. Τίποτα κοπιαστικό για ‘σένα – κάτι πολύ κερδοφόρο γι’ αυτούς. Εκμεταλλευόμενοι τις διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούν, προωθούν τα κομματικά τους συμφέροντα. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τις παρατάξεις, που ενώ το δημόσιο πανεπιστήμιο και στο σύνολό της η κοινωνία καταρρέει, θέτουν ως προτεραιότητα με την μικροκομματική τους λογική την «πολιτική» των πάρτυ και των εκδρομών. Είναι οι ίδιοι που με μαφιόζικες πρακτικές μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια επιχειρούν να επιβάλλουν την «δημοκρατία» τους. Από την άλλη, υπάρχουν οι «αγωνιστές» που, μιλώντας για άμεση δημοκρατία και ισότητα, παρουσιάζουν ένα κλίμα αλλαγής και δήθεν επαναστατικής λογικής – όλα όμως στο όριο των αφεντικών τους. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε ουσιαστικά πως οι παρατάξεις αποσκοπούν στη λύση των προβλημάτων που στην ουσία δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν οι κομματικές τους γραμμές.

Ας δούμε όμως πώς λειτουργεί το εκλογικό σύστημα. Μέσω των εκλογών εκχωρείται η δυνατότητά μας να συμμετέχουμε στη λήψη και στην αλλαγή των αποφάσεων, σε μια μικρή ομάδα ατόμων-αντιπροσώπων (ΔΣ). Έτσι χάνεται το δικαίωμα παρέμβασής μας γιατί δεν μας παρέχεται καμία δικλείδα ασφαλείας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή η εκλογική διαδικασία αποσκοπεί στην ανάδειξη των δήθεν ειδικών και επαγγελματιών της πολιτικής, λες και αυτοί υφίστανται, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι η πολιτική είναι το πεδίο της γνώμης και όχι της γνώσης. Έτσι γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που
έχουν την ικανότητα να αποφασίζουν για τους ίδιους και σε αυτούς που είναι «ανίκανοι» να πράξουν κατ’ αυτό τον τρόπο, εμπιστευόμενοι τη ζωή τους στους πρώτους. Αυτή η λογική της ανάθεσης, και η ψευδαίσθηση της συμμετοχής, παρουσιάζουν τις εκλογές ως τη μόνη εφικτή λύση.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται. Η μόνη δομή η οποία ανταποκρίνεται σε οριζόντιες και αντι-ιεραρχικές διαδικασίες στους πανεπιστημιακούς χώρους, έχοντας απαξιωθεί λόγω της ύπαρξης του παραταξιακού πανηγυριού, είναι οι γενικές συνελεύσεις. Όχι όμως γενικώς και αορίστως οι συνελεύσεις, αλλά οι γενικές συνελεύσεις εκείνες στις οποίες συμμετέχει με ακηδεμόνευτο τρόπο όλο το φοιτητικό σώμα, και το οποίο συνδιαμορφώνει ισότιμα
για να λύσει τα προβλήματά του. Και όλα αυτά χωρίς την χειραγώγηση του ΔΣ, το οποίο παραποιεί τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων καταχράζοντας έτσι την εξουσία που του έχει δοθεί σαν εκτελεστικό όργανο. Για αυτό ακριβώς είναι επιβεβλημένη η άμεση κατάργηση των ΔΣ, όπως άλλωστε έχει ξαναγίνει και σε άλλες σχολές.

Αυτό που προτείνουμε δεν είναι μια αποχή απάθειας. Δεν μένουμε σε ένα κενό και ρηχό όχι, το οποίο όχι μόνο δεν αποσκοπεί κάπου, αλλά μάλιστα λειτουργεί σαν ένας άλλος τρόπος ανάθεσης. Η συνειδητή αποχή σε συνδυασμό με την ενεργή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις έχει ως αποτέλεσμα να διαμορφώσει το άτομο ως ένα ενεργό πολιτικό ον. Ένα ον το οποίο δρα χωρίς διαμεσολαβητές και βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ», το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό.

Με τα παραπάνω μέσα (συνειδητή αποχή – συνελεύσεις), εφαρμόζουμε τη λογική του αυτοκαθορισμού και την επεκτείνουμε μέσα στα πλαίσια του πανεπιστημίου. Δεν έχουμε και ούτε θέλουμε να έχουμε την απόλυτη αλήθεια – δεν προτάσσουμε έτοιμες δομές καθώς αυτές θα διαμορφώνονται συλλογικά από όλη τη πανεπιστημιακή κοινότητα. Στόχος μας δεν είναι άλλος παρά να πάρουμε τις σχολές μας στα χέρια μας, και να αποφασίζουμε εν τέλει εμείς για εμάς.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΣ
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ

Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση