Βαδίζουμε σ΄ ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Κάθε μέρα διαρρηγνύονται οι τεκτονικές πλάκες του παλιού κόσμου, συμπαρασύροντας εκατοντάδες ανθρώπους στο θάνατο. Εκατοντάδες αυτοκτονίες· θάνατοι από τα ναρκωτικά που πλημμυρίζουν τις πλατείες· νεκροί στα ετοιμόρροπα νοσοκομεία που οι νεοφιλελεύθεροι λακέδες αποτελείωσαν· εξαθλιωμένοι που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους των πόλεων· μαφιόζικες δολοφονίες και ωκεανοί από δάκρυα απελπισίας μιας κοινωνίας που δεν ξέρει πλέον που είναι ο πάτος αυτής της κατρακύλας.
Σήμερα χάσαμε έναν άνθρωπό μας από το μαχαίρι ενός αδίστακτου δολοφόνου. Ο Παύλος ήταν ένας από μας. Βρέθηκε μαζί μας αγωνιώντας, τραγουδώντας, πολεμώντας τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Αυτούς που αρνούνται το Άουσβιτς και το Νταχάου και ετοιμάζουν την Τελική Λύση πάνω στα κορμιά όλων μας.
Αλλά η Τελική Λύση προετοιμάζεται, σ΄ ένα βαθμό, εδώ και χρόνια από τους κυρίαρχους. Αυτούς που αποτελούν το συμμετρικό άκρο της Χρυσής Αυγής και τον νόμιμο βραχίονα της πρωτόλειας βίας που δέχεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Αυτούς που κατασκευάζουν «θεωρίες δύο άκρων» προκειμένου να ανακόψουν το κίνημα αμφισβήτησης που γιγαντώθηκε τα τελευταία 5 χρόνια και να ανακτήσουν τη χαμένη νομιμοποίησή τους με το πρόσχημα του μετριοπαθούς «Σωτήρα». Τον Λοβέρδο που μίλαγε για τις οροθετικές γυναίκες, αντί να μιλήσει για τους βιαστές· τον Δένδια που ισοπέδωνε την αντιφασιστική μοτοπορεία με τις ορδές των ακροδεξιών της ομάδας Δέλτα· τον Βενιζέλο που με τις αηδίες περί συνταγματικού τόξου έβαζε τα θεμέλια για την «θεωρία των δύο άκρων»· τις κυβερνήσεις των τεχνοκρατών που στέλνουν στην κόλαση ολόκληρη την κοινωνία, πυροδοτώντας τη μπαρουταποθήκη που η φτώχεια συστηματικά δημιουργεί· τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που για χρόνια συγκαλύπτουν τα εγκλήματα της ακροδεξιάς συμμορίας· το απόστημα του ΣΚΑΙ· τον Σαμαρά, τον Λαζαρίδη και τον Κρανιδιώτη που για μήνες υποστηρίζουν την ακροδεξιά ατζέντα και τροφοδοτούν υλικά και σημασιολογικά τον ακροδεξιό βόθρο. Και πόσα άλλα τα παραδείγματα. Αλλά ποιος θα μιλήσει για τις δικές μας ευθύνες;
Όταν πριν μήνες σημειώναμε ότι «ναι, μαζί τα φάγαμε», θέλοντας με κάποια δόση υπερβολής να αναδείξουμε (πέρα από τις τεράστιες αλλά και προφανείς ευθύνες των κυρίαρχων) τις ευθύνες και της κοινωνίας μας στο σύνολό της, ολόκληρος ο (αριστερός, δεξιός και σε πολλές περιπτώσεις αναρχικός) κόσμος του λαϊκισμού ξεσηκώθηκε. Διότι η ευθύνη βαραίνει πάντοτε τους άλλους – ποτέ εμάς. Πάντοτε, για όλα έφταιγαν οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Αμερικανοί, οι Σκοπιανοί, οι Γερμανοί, η ΕΕ, το Κράτος και πάει λέγοντας. Σήμερα για όλα φταίνε οι μετανάστες (φασίστες), οι κεφαλαιοκράτες (αριστεροί), οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι καθηγητές (φιλελεύθεροι). Αλλά ποτέ εμείς – όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν σ΄ αυτό. Κι αυτός ο αρρενωπός, ο περιούσιος και απελπιστικά εθνικιστικός λαός ήταν πάντα το θύμα της υπόθεσης.
Αυτά τα παραμύθια είναι που ακούμε εδώ και χρόνια. Κανείς όμως δεν μιλάει για την ανευθυνότητα, που ρίχνει τις ευθύνες πάντοτε στους άλλους· για τον κομφορμισμό που μας διαπερνά συλλογικά, οδηγώντας στην απάθεια και τον ωχαδερφισμό· για την μόνιμη ανάθεση του προβλήματος σε «ειδικούς» και κόμματα· για τις λούμπεν, ρατσιστικές, σεξιστικές και ανθρωποφοβικές αντιλήψεις που γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Αυτές οι αντιλήψεις, μαζί με τους 500.000 ψηφοφόρους-πελάτες (που όλοι μαζί κρατούσαν το μαχαίρι), έβγαλαν από τους υπονόμους της τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Και δεν είναι μόνον αυτοί. Αυτοί οι 500.000 είναι απλώς το προκεχωρημένο φυλάκιο της κουλτούρας που όλοι και όλες κυοφορούμε, και που μέσα από ανέξοδους λαϊκισμούς, συσκοτίζουμε.
Πολλές κοινωνίες στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν φτωχότερες, αλλά ελάχιστες στράφηκαν στον φασισμό. Και πολλά από τα θύματα της φτώχειας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας προτίμησαν να τρώνε από τα σκουπίδια, παρά να τρώνε από τα χέρια των δολοφόνων. Ο φασισμός δεν είναι απλά οπλισμένη εξαθλίωση, μολονότι την χρειάζεται· ο φασισμός είναι κουλτούρα και στάση ζωής. Είναι η εναντίωση στην πολιτική, η οποία γίνεται ντεμοντέ, είναι ο πολιτικός μηδενισμός του “να πάνε να γαμηθούνε όλα”, είναι ο πολιτιστικός λουμπενισμός του lifestyle, της αποχαύνωσης και της ματσό αρρενωπότητας που για χρόνια κάτι τύποι σαν τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Πέτρο Κωστόπουλο καλλιεργούσαν μεθοδικά.
Όσο τα ολιγάριθμα τάγματα εφόδου δεν ισοπεδώνονται από ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα, που ωστόσο έχει την επίγνωση ότι ο φασισμός δεν ανατρέπεται απλώς με τη βία, και όσο η κουλτούρα του φασισμού δεν ισοπεδώνεται από ένα ευρύτερο, από τα κάτω, κοινωνικό αντιφασιστικό μέτωπο, η κόλαση θα βρίσκεται μπροστά μας. Γιατί οι φασίστες, οι δολοφονίες και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, δεν θα υποχωρήσουν δια μαγείας. Μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ένα μεγάλο, ανυποχώρητο, ριζοσπαστικό και αμείλικτο πολιτικό κίνημα που θα αγωνίζεται για την κοινωνική απελευθέρωση και για έναν κόσμο όπου η αυτονομία του ατόμου θα συμβαδίζει με την αυτονομία της κοινωνίας.
Οι φασίστες θα συντριβούν. Το αίμα του Παύλου θα γίνει η ταφόπλακα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής (και το ίδιο πρέπει να συμβεί και με την πιο σκληρή δεξιά που υποστήριξε τους νεοναζί δολοφόνους, τη Νέα Δημοκρατία). Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο από εδώ και στο εξής, γιατί διαφορετικά αυτός ο θάνατος δεν θα είναι ο τελευταίος. Και όλοι μαζί πλέον θα φροντίσουμε γι΄ αυτό.
Τιμή και δόξα στον Παύλο Φύσσα
Αν δεν μοιραστούμε τη Ζωή θα μοιραστούμε το Θάνατο
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013
Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση