(κείμενο που μοιράστηκε στο χώρο του πανεπιστημίου, ενόψει φοιτητικών εκλογών)
Το νέο ακαδημαϊκό έτος ξεκινά. Χαμογελαστά πρόσωπα διαφορετικών χρωμάτων σε υποδέχονται και σε καλωσορίζουν. Μία φαινομενικά αθώα βοήθεια στις εγγραφές, οι πρώτες γνωριμίες, τα πάρτυ καλωσορίσματος, οι «φιλικοί» καφέδες, οι πανεπιστημιακές διευκολύνσεις – και όχι μόνο. Αλλά μια στιγμή, μόνο θα παίρνεις;
Πλησιάζουν οι εκλογές και ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης. Απλά μια ψήφος. Τίποτα κοπιαστικό για ‘σένα – κάτι πολύ κερδοφόρο γι’ αυτούς. Εκμεταλλευόμενοι τις διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούν, προωθούν τα κομματικά τους συμφέροντα. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τις παρατάξεις, που ενώ το δημόσιο πανεπιστήμιο και στο σύνολό της η κοινωνία καταρρέει, θέτουν ως προτεραιότητα με την μικροκομματική τους λογική την «πολιτική» των πάρτυ και των εκδρομών. Είναι οι ίδιοι που με μαφιόζικες πρακτικές μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια επιχειρούν να επιβάλλουν την «δημοκρατία» τους. Από την άλλη, υπάρχουν οι «αγωνιστές» που, μιλώντας για άμεση δημοκρατία και ισότητα, παρουσιάζουν ένα κλίμα αλλαγής και δήθεν επαναστατικής λογικής – όλα όμως στο όριο των αφεντικών τους. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε ουσιαστικά πως οι παρατάξεις αποσκοπούν στη λύση των προβλημάτων που στην ουσία δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν οι κομματικές τους γραμμές.
Ας δούμε όμως πώς λειτουργεί το εκλογικό σύστημα. Μέσω των εκλογών εκχωρείται η δυνατότητά μας να συμμετέχουμε στη λήψη και στην αλλαγή των αποφάσεων, σε μια μικρή ομάδα ατόμων-αντιπροσώπων (ΔΣ). Έτσι χάνεται το δικαίωμα παρέμβασής μας γιατί δεν μας παρέχεται καμία δικλείδα ασφαλείας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή η εκλογική διαδικασία αποσκοπεί στην ανάδειξη των δήθεν ειδικών και επαγγελματιών της πολιτικής, λες και αυτοί υφίστανται, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι η πολιτική είναι το πεδίο της γνώμης και όχι της γνώσης. Έτσι γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που
έχουν την ικανότητα να αποφασίζουν για τους ίδιους και σε αυτούς που είναι «ανίκανοι» να πράξουν κατ’ αυτό τον τρόπο, εμπιστευόμενοι τη ζωή τους στους πρώτους. Αυτή η λογική της ανάθεσης, και η ψευδαίσθηση της συμμετοχής, παρουσιάζουν τις εκλογές ως τη μόνη εφικτή λύση.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται. Η μόνη δομή η οποία ανταποκρίνεται σε οριζόντιες και αντι-ιεραρχικές διαδικασίες στους πανεπιστημιακούς χώρους, έχοντας απαξιωθεί λόγω της ύπαρξης του παραταξιακού πανηγυριού, είναι οι γενικές συνελεύσεις. Όχι όμως γενικώς και αορίστως οι συνελεύσεις, αλλά οι γενικές συνελεύσεις εκείνες στις οποίες συμμετέχει με ακηδεμόνευτο τρόπο όλο το φοιτητικό σώμα, και το οποίο συνδιαμορφώνει ισότιμα
για να λύσει τα προβλήματά του. Και όλα αυτά χωρίς την χειραγώγηση του ΔΣ, το οποίο παραποιεί τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων καταχράζοντας έτσι την εξουσία που του έχει δοθεί σαν εκτελεστικό όργανο. Για αυτό ακριβώς είναι επιβεβλημένη η άμεση κατάργηση των ΔΣ, όπως άλλωστε έχει ξαναγίνει και σε άλλες σχολές.
Αυτό που προτείνουμε δεν είναι μια αποχή απάθειας. Δεν μένουμε σε ένα κενό και ρηχό όχι, το οποίο όχι μόνο δεν αποσκοπεί κάπου, αλλά μάλιστα λειτουργεί σαν ένας άλλος τρόπος ανάθεσης. Η συνειδητή αποχή σε συνδυασμό με την ενεργή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις έχει ως αποτέλεσμα να διαμορφώσει το άτομο ως ένα ενεργό πολιτικό ον. Ένα ον το οποίο δρα χωρίς διαμεσολαβητές και βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ», το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό.
Με τα παραπάνω μέσα (συνειδητή αποχή – συνελεύσεις), εφαρμόζουμε τη λογική του αυτοκαθορισμού και την επεκτείνουμε μέσα στα πλαίσια του πανεπιστημίου. Δεν έχουμε και ούτε θέλουμε να έχουμε την απόλυτη αλήθεια – δεν προτάσσουμε έτοιμες δομές καθώς αυτές θα διαμορφώνονται συλλογικά από όλη τη πανεπιστημιακή κοινότητα. Στόχος μας δεν είναι άλλος παρά να πάρουμε τις σχολές μας στα χέρια μας, και να αποφασίζουμε εν τέλει εμείς για εμάς.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΣ
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ
Συνέλευση για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση